ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ...
Πρωτοεμφανίστηκε στην Ισπανία και το Μαρόκο και διαδόθηκε από τους Ισπανούς αποίκους οι οποίοι, επιστρέφοντας, είχαν ήδη «ποτιστεί» από τους μαύρους και τους ιθαγενείς των Δυτικών Ινδιών.
Στις αρχές του 19ου αι., στην Ισπανία, χορευόταν «solo», από μία γυναίκα, ενώ παράλληλα στην Αργεντινή ξεκίνησε να χορεύεται αποκλειστικά από άνδρες στις κακόφημες συνοικίες του Μπουένος Άιρες.
Ενώ διαδιδόταν στη Ευρώπη, συναντήθηκε με το αντίστοιχό του και το χορευτικό αυτό μπέρδεμα απέκτησε νέα πιο ενδιαφέρουσα μορφή, αφού πλέον τον χόρευαν ζευγάρια αντιθέτου φύλου. Στην πορεία του για τα σαλόνια, έγινε πιο «σοφιστικέ» και αρχοντικό και σιγά-σιγά πήρε την τελική μορφή που γνωρίζουμε σήμερα ως ευρωπαϊκό τανγκό…
Αξίζει να αναφερθεί ότι στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις της Αργεντινής τον χόρευαν οι «Gauchos», οι καουμπόηδες της εποχής. Οι Gauchos, φορούσαν δερμάτινες περισκελίδες που είχαν σκληρύνει από τον αφρό και τον ιδρώτα από τα σώματα των αλόγων και γι αυτό περπατούσαν με τα γόνατα λυγισμένα.. Πηγαίνοντας λοιπόν, στα γεμάτα κόσμο nightclubs, για να χορέψουν αξύριστοι και άπλυτοι όπως ήταν, η ντάμα επέλεγε να χορέψει στο κύρτωμα του δεξιού του χεριού, κρατώντας το κεφάλι της πίσω…
Στο πέρασμα του χρόνου, η μουσική και ο χορός αυτός υποτασσόταν στους κανόνες ηθικής και ευπρεπισμού για να φτάσει σήμερα στα δικά μας σαλόνια είτε σαν ευρωπαϊκό τανγκό, είτε σαν αργεντίνικο, τα δύο κυριότερα είδη που έχουν επικρατήσει ανάμεσα στα 17 είδη τανγκό.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Αμφιβάλλει κανείς ότι δικαίως ονομάζεται «χορός της φωτιάς ή του πάθους»;
Με φιγούρες κοφτές, δραματικές και δυναμικές είναι πολύ δύσκολο να αποδοθεί το στυλ του. Χορεύεται σε σταθερό ύψος με λυγισμένα γόνατα, χωρίς ύψος και βάθος.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Το αργεντίνικο tango ανήκει στους φύσει αυτοσχεδιαστικούς χορούς. Αν και στηρίζεται σε θεμελιώδεις χορευτικούς κανόνες, κάθε φορά πραγματώνεται με διαφορετικό τρόπο που εξαρτάται από το χώρο, τη μουσική, την ντάμα, τη διάθεση ή άλλες καταστάσεις που μπορεί να είναι και απρόβλεπτες...
Ο ιδιαίτερος αυτός χορός ζητά από το ζευγάρι να «στηρίζεται ο καθένας στα πόδια του». Στην πλειονότητά τους οι χορευτικές φιγούρες του tango (ακόμη και οι πιο πολύπλοκες), απαιτούν, να φροντίζει ο καθένας για τη δική του ισορροπία, χωρίς να επιβαρύνει τον άλλον, παρ' όλο που είναι συνέχεια αγκαλιασμένοι. Αν χρειαστεί όμως ο/η tanguero/a θα στηρίξει το/τη σύντροφό του.
Αναπτύσσει στο χορευτή/τρια την ικανότητα να ξεπερνά «εμπόδια» ή «παγίδες», που στήνονται από το συγχορευτή/τρια (όπως σε κάποιες παράδες ή σακάδες του καβαλιέρου και την αντίστοιχη αντίδραση της ντάμας). Αναπτύσσει, επίσης την αφοσίωση και την πολύ καλή επικοινωνία του ζευγαριού, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά, διότι δεν είναι μόνο χορός των σωμάτων αλλά των συναισθημάτων και των ψυχών... Όλα τα παραπάνω με τη σειρά τους συντελούν στο συντονισμό, την ισορροπία και την αρμονία της χορευτικής σχέσης και όλα αυτά μαζί δημιουργούν τη… μαγεία του tango!
Είναι ο χορός που αναδεικνύει τον καθένα χορευτή μέσα από την εικόνα του συγχορευτή του. Πραγματικά, ο καλός καβαλιέρος φαίνεται από την εικόνα της ντάμας του. Αν της εμπνέει ηρεμία, φυσική κίνηση, σταθερότητα, εμπιστοσύνη, ευχαρίστηση στο κάθε τους βήμα. Και ο καβαλιέρος, από τη δική του πλευρά, μεταμορφώνεται, όταν γεύεται τέτοια στοιχεία από την ντάμα του. Όλα αυτά μπορεί να τα βιώσει κανείς και στις πιο απλές φιγούρες, πόσο μάλλον στις πιο πολύπλοκες
Γι’ αυτό, λοιπόν, το αργεντίνικο tango είναι μια χορευτική απεικόνιση των ανθρωπίνων προθέσεων και σχέσεων και ιδιαίτερα των συντρόφων ζωής...